Ακέραιο κιονόκρανο ιωνικού ρυθμού, με μικρά σπασίματα στους έλικες και στις αιχμές του άβακα. Βρέθηκε το 2002 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, σε επιχώσεις του 10ου αι. μ.Χ. που κάλυπταν τα χαλάσματα του κτηρίου Ε.

Οι έλικες και ο οφθαλμός στο κέντρο τους είναι επίπεδες όπως και η αύλακά τους. Ο εχίνος διακοσμείται από ιωνικό κυμάτιο με τρία ωά. Το προσκεφάλαιο έχει μικρή περίσφιξη στο κέντρο και ο ζωστήρας αποτελείται από μονή ταινία με κυρτή επιφάνεια ανάμεσα σε δύο βαθειές αυλακώσεις. Στην πάνω επιφάνεια του άβακα υπάρχει χαραγμένο το γράμμα Β, τεκτονικό σήμα που βοηθούσε τους τεχνίτες στην κατάλληλη τοποθέτησή του στο κτήριο. Υπάρχει επίσης οπή στο κέντρο του άβακα από την οποία διέρχονται δύο κάθετες χαράξεις, και μια κεντρική οπή στην επιφάνεια έδρασης του κιονόκρανου, σημάδια του λιθοξόου που βοηθούσαν στη λάξευση. Η επιφάνεια έδρασης είναι αδρή, με ίχνη εργαλείου, για την καλύτερη προσαρμογή πάνω στον κίονα. Το μέτωπο του άβακα αποτελείται από μια επίπεδη ταινία.

Η ανάγλυφη διακόσμηση του κιονόκρανου με τους επίπεδους έλικες που περιστρέφονται μόνο δύο φορές είναι σχηματική και θυμίζει ξυλογλυπτική, κάτι που τοποθετεί το κιονόκρανο στον 5ο ή 6ο αι. μ.Χ.